Women's Day

మొదట చ్ప్పల్సిందేమిటంటే, నేను ఇంతకు ముందు వ్రాసిన టపా గురించి మీ స్పందన చూసి నాకు చాలా ఆనందంగా అనిపించింది. చెప్పలంటే నెనంత "serious" గా రాయలనుకోలేదు. కానీ అలా అలా రాస్తూ ఈలా తయ్యారయ్యింది. మహిళాదినోత్సవ సందర్భం గా నేనో కవిత రాసా (ఇంగ్లిషులో).
Among a million in the starlit sky
I am a woman, like a solitary star
My mettle glows, even though
Since ages, they have tried to smother the war

I can either create or destroy this big world
I hold an immense power, deep inside.
The violent past keeps hunting like a nightmare
And impedes ignorance; it hasn’t died.

I can never forget the thorny path
Trodden by my fateful sisters
I can never forgive them,
The makers of lives so sinister.

Out of pain and anguish congregated
Even the earth will burst
So do I, have to seek
Vengeful solace, first.

I now realise, that one day,
There will descend strained tranquil upon my soul
But, I also realise that, my rebellious spirit
Will blaze on forever until gained, the goal.

మరో జన్మంటూ ఉంటే...నా అభిప్రాయం

అవును, నాకు మరుజన్మంటూ ఉంటే గనక నేనొక ఆడపిల్లగానే పుట్టాలనుకుంటున్నాను.
నాకు మీ అందరంత తెలియకపోవచ్చు కానీ నాకూ తెలుసు, ప్రస్తుతం మన దేశం లోనూ, వేరే దేశాల్లో కూడా చాలా మంది ఆడవాళ్ళు ఎన్నో కష్టాలు పడుతున్నారు. పోనీ బయటకెళ్ళకుండా ఉంటే కష్టాలు తప్పుతాయా అంటే ఇంట్లో కూడా భయమే. సొంత ఇంట్లోనే మొగుడో లేక అత్తగారో (లేక ఇద్దరూ) చిత్ర హింశలు పెడుతున్నారు.
నేను ఇలాంటీ సంఘటనల గురించి పేపర్లలోనూ, పుస్తకాలలోనూ చదివి "almost" ఏడ్చిన సందర్భాలు కూడా ఉన్నాయి.
అయితే, ఇవన్నీ తెలిసినా కూడా నేను ఆడపిల్లగానే పుట్టలనుకుంటున్నాను. ఎందుకంటే, ఆడపిల్లగా పుట్టడంలో ఏదో ఆనందం ఉంది. మీరు గనక ఆడవారైతే అది మీకూ తెలుస్తుంది. మగవారైతే, మరో జన్మలో ఆడపిల్లగా పుట్టాలని కోరుకోండి, అప్పుడు మీకూ తెలుస్తుంది.
నేనెందుకు ఆడపిల్లగా పుట్టలనుంటున్నను?
· ఇందకనుండి చెపుతున్నాను గా, ఏదో "specialty" ఉంది. అది కేవలం ఆడవళ్ళకే తెలుస్తుంది. దాన్ని ఏ పదాలతోను గానీ, మాటలతోను గానీ, లేక మరేవిధంగానూ వర్ణించలేం.
· దేవుడు శృష్టించిన అన్నీ అద్భుతాలలోకల్లా గొప్ప అద్భుతం స్త్రీ. మీరొప్పుకున్నా, ఒప్పుకోపోయినా ఇది నిజం. కవాలంటే ఒక్కసారి కళ్ళు మూసుకుని ఆలోచించండి, మీకే తెలుస్తుంది.
· ఒక ఆడపిల్ల గా నేను ఈ ప్రపంచంలో ఉన్న తక్కువ అదృష్టవంతులైన ఆడవాళ్ళ కష్టాలను, మగవాళ్ళకన్నా మెరుగ్గా, సాటి ఆడదానిగా (లేదు, నేను సినిమాల్లో వెయ్యట్లేదు, ఈ టపాని కాస్త "serious" గా వ్రాయటాననికి ప్రయత్నిస్తున్నానంతే), అర్థంచేసుకోగలనని నా అభిప్రాయం. నేనుకూడా ఆడపిల్లనే అని గుర్తొచ్చినప్పుటల్లా నాకు వాళ్ళకి ఏదో సహాయం చెయ్యలనిపిస్తూంటుంది. ఎప్పటికైనా నేను వాళ్ళకు కొద్దో గొప్పో సహాయం అందిచడం ఖాయం. అదే నేను మగపిల్లవాడినయ్యుంటే ఆ ఆలోచన వచ్చేందుకు తక్కువ అవకాశాలున్నయి. తరవాత, ఆడవాళ్ళు ఈ "position" దాకా ఎదగటానికి సహాయ పడిన, మరియు సహాయ పడుతున్న మగవారికి "thanks" చెప్పాలంటే, ఆడపలల్లగానే చెప్పాలి. కనీసం దానికోసమైనా ఆడపిల్లగా పుట్టలి.
· నేనొక ఆడపిల్లనైతేనే కదా, ఆ "ఆడవాళ్ళకు-ఏమీ-చేతకాదని అనుకునే మగవాళ్ళకు" ఆడవాళ్ళ గొప్పను చూపించగలిగేది.
By the way, నాకు సుధా మూర్తి రాసిన పుస్తకలంటే చాలా ఇష్టం. ఆవిడ రాసిన ఒక షార్ట్ స్టోరీ సంకలనం నుండి నేను చదివిన ఒక సంఘటన ఇది:

లలిత ఒక పల్లెటూరి అమ్మాయి. పెళ్ళయ్యి చాలా రోజులే అయినప్పటికీ వాళ్ళాయినా ఇంకా వాళ్ళత్తగారు తనని కట్నం కోసం పీడిస్తూనే ఉన్నారు. ఎంత డబ్బిచ్చినా అసంతృప్తే. ఓ పిల్లో పిల్లాడో పుడితే అంతా సర్దుకుంటుందనుకుంటే, పరిస్థితి ఇంకా దిగజారిపోయింది. చివరికి ఒక రోజు, తలితండ్రులను హాస్పిటల్లో కలవాల్సిన పరిస్థితి వచ్చింది. ఒంటి నిండా కాలిన గాయాలు. ఒక పక్కన పిల్లాడి ఏడ్పు. సుధా మూర్తి ఆ హాస్పిటల్లోనే ఆవిడ స్నేహితురాలిని కలవటానికి వచ్చి, లలితను చూసి అడిగింది, "ఇంత ఘోరంగా ఎలా కాలింది? ". దానికి లలిత, "వంట చేస్తుంటే గ్యాస్ సిలిండరు పేలింది.“ అనిచపప్పింది. బయటకొచ్చి లలిత తల్లిని అడిగింది, "గ్యాస్ సిలిండర్ పెలిందన్నారు, మిగతా వాళ్ళందరూ క్షేమమేనా? ". దానికి ఆవిడ, "లలిత ఇంట్లో గ్యాస్ సిలిండర్ ఎక్కడిదండి?
"అంటే…?"
"అవును, లలితను వాళ్ళ అత్తింటివారే తగలపేట్టారు."
"నిజంగానా?”
"అవును. ఏదో తెలిసినవాళ్ళు కదా, పెళ్ళిచేస్తే భద్యత తీరిపోతుందనుకున్నాము. కానీ వాళ్ళింత దుర్మార్గులనుకోలేదు. లలితే నాతో చెప్పింది. వాళ్ళత్తగారు తన నోరుమూసి కాళ్ళూచేతులు కట్టేసిందట. వాళ్ళాయినే కిరసనాయిలు పోసి తగలపెట్టాడు. ఆ తరువాత వాళ్ళత్తగారు ఇరుగుపొరుగు వాళ్ళతో లలిత మంచిదికాదని, ఆ విషయం వాళ్ళాయనకు తెలిసిపోయిందని ఆత్మహత్య చేసుకోవాలిని ప్రయత్నించిందని చెప్పారు. ఊరిజనం ముందు కూడా చెడ్డదియిపోయింది లలిత. ఇంక తను బ్రతుకకూడదండి, చనిపోవటమే తనకి సుఖం."
"మీరే ఇలా అంటే ఎలా? నా స్నేహితురాలితో చెప్పి…"
"వద్దమ్మా! అందరిముందూ తనని చెడ్డదాన్ని చేశారు. తను పోతేనే మేమూ సంతోషిస్తాము" అంటూ, ఏడూస్తూ వెళ్ళి పోయింది లలిత తల్లి. ఈలోగా లలిత పడుకున్న గదినుండి పెద్ద ఏడుపు. వెళ్ళి చూస్తే లలిత వాళ్ల చెల్లెలు ఏడుస్తోంది, చాలా గట్టిగా. తనెత్తుకున్న బాబుకూడా బోరుమని ఏడుస్తున్నాడు. కానీ లలిత మాత్రం ఏడవట్లేదు. తనకి ముందునుంచే తెలుసేమో, తన కష్టాలన్నీ శాస్వతంగా ముగిసిపోతాయని.
బయటకు వెడుతూ ఒక్కసారి వెనక్కి చూసింది సుధా మూర్తి. ఆ గదిలో ఎంతో మంది ఆడవాళ్ళు. అందరి శరీరాల మీదా కాలిన గాయాలే.
"వారిలో ఒక్కరివైనా గ్యాస్ సిలిండరు పేలటం వలన అయ్యిన గాయాలైతే బాగుండేది" అని తనకుతాను సర్దిచెప్పుకుంటూ తలుపు వైపు నడిచింది.


ఇలాంటి సంఘటనలు వేలకువేలు మనం వింటాం, చదువు్తాం. కానీ మనకు తెలియనివి ఇంకెన్నో! ఇవి వినగానే మనకు ఎక్కడో, ఎందుకో బాధగా ఉంటుంది.
ఇలాంటివి చదివితే అనిపిస్తుంది, మరో జన్మంటూవుంటే ఆడపిల్లగా పుట్టకూడదని. ఎందుకంటే ఒక ఆడపిల్లగా పుడితే, "probability of exploitation” చాలా ఎక్కువ ఉంది. అలా అని ఏ రాక్కుమారిగానో పుట్టాలని, లేక ఒక ధనవంతుడింట్లో పుడితే కష్టాలు తప్పుతాయనుకోకండి.
నేను మొన్నీమధ్యన, "Princess" అనే ఒక నవల చదివాను. అది ఒక గల్ఫ్ దేశపు రాక్కుమారి, సుల్తానా (నిజమైన పేరు కాదులెండి) గురించి రసినదన్నమాట. ఆ పుస్తకం చదివితే తెలిసింది నాకు చివరికి ధనవంతుల కూతుళ్లకూ, పెళ్ళాలకు కూడా ఈ "gender-based" కష్టాలు తప్పవని. ఆ పుస్తకాన్ని రాసి ప్రచురించటానికే రాసినావిడ తలప్రాణం తోకకొచ్చిందట. ఆ పుస్తకం నిండా సుల్తానా జీవితానుభవాలే. పుట్టినప్పటినుండి వాళ్ళ నన్న ప్రేమకోసం ఎదురుచూస్తూ ఉంటుంది, సుల్తానా. పెరిగి పెద్దవుతున్న కొద్దీ తనకు తన చుట్టుపక్కలుండే ఆడవాళ్ళ పరిస్థితి మెల్ల మెల్ల గా అర్థమవుతూ ఉంటుంది. వాళ్ళ అక్కకు పదహారో సంవత్సరం వచ్చేసరికి ఒక ఎనభై సంవత్సరల ముసలివాడికి నాలుగవ పెళ్ళం గా పంపిస్తారు. వాళ్ళ అమ్మ పోయిన రోజు రాత్రే వాళ్ళ నన్న ఓ పదహారేళ్ళ అమ్మయిని పెళ్ళిచేసుకుంటాడు. తన స్నేహితురాలు పరిచయం లేని మగాడితో మాట్లాడిందని తనని రళ్ళతో కొట్టి చంపేస్తారు, తన కుటుంబ సభ్యులే. వేరే మతం వాడిని ప్రేమించినందుకు, మరణించేదాకా చీకటి గదిలో బంధిస్తారు ఒక అమ్మాయి తలితండ్రులు. ఇవన్ని చూసి కడా కన్నీరు కార్చడం తప్ప ఏం చెయ్యలేదు సుల్తానా.

కాని, ఇవన్నీ చదివిన వెంటనే ఏమనిపించినా, ఆ తరువాత మాత్రం మళ్ళీ మామూలే. నాకు ఆడపిల్లగానే పుట్టలనిపుస్తుంది, ఎందుకో. బామ్మలనడిగితే పురుషజన్మ శ్రేష్టం, etc. లాంటి కబుర్లు చెబుతారు. కానీ నాకు మాత్రం అమ్మాయిగా పుట్టడమంటేనే ఇష్టం, ఎవరేమన్నాసరే. అందరూ అఓటూ ఉంటారుకదా, ఈ మగాళ్ళందరూ ఇంతే, ్మీ మగజాతే ఇంత అని. Maybe అందుకేనేమో, నాకిలా అనిపిస్తుంది.
మిగతావాళ్ళుకూడా ఆడజన్మను గౌరవించాలంటే ఈ లోకం మారాలి, అంటే ప్రతీ దేసం మారాలి, అంటే ప్రతీ ఊరూ మారాలి, అంటే ప్రతీ కుటుంబం మారాలి, అంటే ప్రతీ మనిషి మారాలి.

NOTE: THESE ARE JUST MY PERSONAL OPINIONS AND VIEWS. PLEASE DO NOT TAKE THEM SERIOUSLY AND PERSONALLY. THANKYOU.

అమ్మో ఎన్నాళ్ళయ్యింది -3 మాత్రం కాదు

నేను టపా వ్రాసి చాలా రోజులైనప్పటికీ, ఇది అమ్మో ఎన్నాళ్ళయ్యింది -3 మాత్రం కాదు.

మీలో చాలా మందికి " మర్ఫీ' స్ లా " తెలిసే ఉంటుంది. అయినా కూడా నేను దానిగురించి చెపుతాను. మర్ఫీ' స్ లా ఏమంటుందంటే, "Anything that can go wrong will go wrong. “అంటె, ఒకవేళ ఏదైనా తప్పుజరిగే అవకాశం ఉంటే, తప్పు జరుగుతుంది. అర్ధం కావట్లేదు కదూ? అయితే, ఈ కథ వినండి. సిమన్ ఒక బొమ్మల కంపెనీకి మేనేజర్. ఆ వారం తను 1000 టెడ్డి బేర్లను "stuff" చెయ్యాలి ఇంకా 2000 బొమ్మ కార్లను "assemble" చెయ్యాలి. ఆ కార్లలో ఒకటి బాస్ కొడుకు పుట్టినరోజున బహుమానం కింద ఇవ్వాలి. రాగల అవకాశం ఉన్న సమస్యలను, దొర్లగల తప్పులను వ్రాసుకుని జాగర్తపడ్డాడు. ఆ సోమవారం, ఇంకా 200 టెడ్డి బేర్లు మిగిలిపోయాయి. ఈలోపే సూపర్వైజర్ సిమన్ ను పిలిచి, ఒక తయారైన టెడ్డీ బేర్ ను చేతికిచ్చాడు. చూస్తే, ఆ టెడ్డీ బేర్ లో మెత్తటి దూది కాకుండా, గట్టిగా, ఏవో ముక్కలు తగిలాయి. తను 'జరగవచ్చు' అనుకున్న తప్పులు కాకుండా మరేదో జరిగింది. అప్పుడు, సిమన్ కు అంతా అర్థమయ్యింది. ఆ "stuffing machine" బొమ్మ కారు చక్రాలను ముక్కలు చేసి, టెడ్డి బేర్ లో కుక్కేసింది. ఒక్క క్షణం అంతా శూన్యం. కిటికీలోంటి చూస్తే డెలివరీ వేన్ రెడీగా ఉంది. ఇప్పుడు కాదూ అంటే వేన్ మళ్ళీ దొరకడం కష్టం. పెనాల్టీ కూడా కట్టాలి. వెంటనే తమాయించుకుని, సూపర్వైజర్ చేత "labels" తయారు చేయించి తెప్పించాడు. వాటిమీద ఇలా వ్రాసుంది: "ఎవరైతే టెడ్డ్డి బేరును పాడు చేయకుండా కేవలం తడిమి దానిలో ఏమి "stuff" చేసుందో చెబుతారో, వారికి 200 డాలర్ల బహుమానం లభిస్తుంది." ఒక సమస్యను పరిష్కరించాడు. కానీ, బాస్ కొడుకు పుట్టినరోజు బహుమానం? దానికి ఆ బాబును ఫాక్టరీ కు తీసుకొచ్చి (కారు) బొమ్మలు తయ్యారవ్వటం చూపిస్తే అయిపోతుంది కదా! అలాగే చేసాడు.

మొన్నామధ్య మర్ఫీస్ లా బోర్లా పడచ్చని ఒక సంఘటన ద్వారా అనుభవమైంది. దాంతో మా నాన్నగారు రివర్స్ మర్ఫీస్ లా (దాన్ని సత్యసాయీస్ లా అందాం) సూత్రీకరించారు. "సత్యసాయీ' స్ లా" ఏమిటంటే, ఒకవేళ ఏదైనా సక్రమంగా జరిగేందుకు అవకాశం పెద్దగా లేకపోయినా, అది సక్రమంగా జరగవచ్చు. ఎలా అంటే…ఈ కథ చదవండి.

నిన్న ప్రొజెక్ట్ చార్ట్లు "submit" చేసేందుకు ఆఖరి రోజు. కానీ నేనూ, నా మిత్రురాలు, ఇద్దరం కలిసి మా మా చార్ట్లను మర్చిపోయాము (మేము మిత్రులమని నిరూపించుకున్నాము.) అయితే, ఇవ్వాళ తేవాలనుకున్నాం కాని, ఇవ్వాళ మాకు (వాలెంటీర్ చెయ్యని వాళ్ళకు) స్కూలు లేదు. ఆ అమ్మాయి వాళ్ళ బిల్డింగ్ నుండి వచ్చే ఇంకో అమ్మయి కిచ్చి చార్టును మా తమ్ముడికిప్పిస్తుందన్నమాట. మా తమ్ముడు , నా చార్టు తీసుకుని, ఆ అమ్మాయి దగ్గర మా మిత్రురాలి చార్ట్ తీసుకుని, టీచరుకు ఇచ్చేస్తాడన్నమాట. ఇది మా ప్లాను. కాని, నేను ఆ అమ్మాయి పేరు, క్లాసు కనుక్కోవడం మర్చిపోయాను. తరువాత, మేం చేసిన మరో తప్పేంటంటే, ఆ అమ్మయిని "direct" గా మా టీచర్ కి కాకుండా మా తమ్ముడికి ఇవ్వాలని చెప్పడం.

అయితే, ఇవ్వాళ, నేను ఏడున్నర కు లేచేటప్పటికి, తెలిసిందేమిటంటే, మా తమ్ముడు స్కూలుకు వెళ్ళలేదని. దానితో నాకేంచెయ్యలో తోచలేదు. నా ప్రమేయమేమీ లేకుండానే, కళ్ళనుండి నీళ్ళుకారడం మొదలెట్టాయి. అప్పుడు మా నాన్నగారు నాకు ధైర్యం చెప్పి స్కూలుకు తీసుకెళ్ళారు. ఇష్టంలేకుండానే తయారై, స్కూలుకు వెళ్ళాను. వెళ్ళగానే టీచరు తిడుతుందనుకున్నాను కాని, నవ్వి చార్టు ఎక్కడపెట్టాలో చెప్పింది. హమ్మయ్యా!! నా చార్టు ఇచ్చేశాను. కాని మా మిత్రురాలిది? ఆ చార్టు తెచ్చే అమ్మాయి ఏ క్లాసో కూడా తెలియదు. ఏం చెయ్యాలో అర్ధం కాలేదు. మా మిత్రురాలికి ఫోను కూడా కలవలేదు. ఒకసారి బిల్డింగ్ అంతా చుట్టి కూడా వచ్చేశా. కానీ ఆ చార్టు జాడ మాత్రం లేదు. ఆ అమ్మాయికి మా తమ్ముడు క్లాసు ఒక్కటే తెలుసు. అయితే, మా తమ్ముడు క్లాస్మేట్ కు అంతా వివరంగా చెప్పి ఎవరైనా మా తమ్ముడికోసం వెతుక్కుంటూ వస్తే మా క్లాసుకి డైరెక్ట్ చేసే సహాయం చేయమని అడిగితే తను ఒప్పుకున్నాడు. మంచివాడే. కాస్త ఇబ్బందిగా బయటకొచ్చి , సరే ఇంటికెళ్దాం అని అయిష్టంగా బయటకొచ్చాను. ఆ రెండో చార్టు మీద "almost" ఆశ వదిలేశాను. ఎందుకైనా మంచిదని మా తమ్ముడి క్లాసుకేసి వెళ్ళి చూద్దామని అటువేపు ఓ రెండడుగులేసా. అయితే బిల్డింగ్ నుండి బైటకురాగానే, ఓ అమ్మాయి ఎర్ర చార్టు తో వస్తూ కనిపించింది. నాకెందుకో అది మా చార్టేనని అనిపించింది. నేనైతే ‘ఎర్రచీర కట్టుకున్నదే నా పెళ్ళాం’ అనే టైపు కాకపోయినా, నాకెందుకలా అనిపించిందో తెలియదు. అయితే, వెంటనే నేను వెళ్ళి ఆ చార్టు లాక్కోగానే, ఆ చార్టు పట్టుకున్న అమ్మాయి తెల్లబోయింది. నేను తనని వెంటనే ఏవేవో ప్రశ్నలడిగా (మా మిత్రురాలు పంపిందేమోనని). ఆ ప్రశ్నలకు తను మరింత తెల్లబోయింది. తను మా మిత్రురాలు పంపిన అమ్మాయి కాదు. తనకెవరో అబ్బాయి ఇచ్చాడట. ఆఅబ్బాయికి వాళ్ళ టీచర్ ఇచ్చారట. టీచరుకి మాస్నేహితురాలి స్నేహితురాలిచ్చుంటుంది. ఆ చార్టు నాదేనని చెప్పి నమ్మ బలికి, అది తీసుకుని మా టీచర్ కి ఇచ్చేసొచ్చా. హమ్మ! ఎన్ని లంకెలో. ఒక్కసారి తిరిగి జరిగినవన్నీ తలచుకుంటే, ఆశ్చర్యమేస్తుంది. ఈసంఘటనలో పని సక్రమంగా జరగకుండా ఉండటానికి చాలా అవకాశాలున్నాయి.

కానీ, ఒకవేళ ఏదైనా సక్రమంగా జరిగేందుకు పెద్దగా అవకాశం లేకపోయినా, అది సక్రమంగా జరగవచ్చు కదా!!

మీ శ్రావ్య

ముంబాయి పై "టెర్రర్ ఎటాక్"

26 నవంబరు 2008
నేనూ, మా తమ్ముడూ మామూలుగానే స్కూలుకి తయ్యారయ్యి, బస్సు స్టాపులో నుంచొని ఉంటే, ఒక అంకులొచ్చి ఆ రోజు స్కూలు లేదని చెప్పారు. మొదట సెలవని ఆనంద పడినా, ఆ తరువాత న్యూసు లో చూసినతరువాత, ఎంతో భయమేసింది. ఇది ఇండియాకి 9/11 వంటిదని అందరూ మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఎప్పుడు న్యూసు చానలు చూడని మేము, రెండు రోజుల నుండి న్యూసు చానలు ఒక్కటే చూస్తున్నాము.

ఇప్పుడు ఎక్కడకెళ్ళeలన్నా, ఏంచెయ్యాలన్నా భయమే. ఆ ఆతంకవాదులు ఎదో వ్రతం పెట్టుకున్నట్లు 5000 మంది ని చంపాలని వచ్చారట. తాజ్ వంటి గొప్ప భవనాన్ని ధ్వంశం చేసారు. ఇవన్నీ ఆలోచిస్తే, నాకొక ఆలోచన వచ్చింది. మనం ఆతంకవాదుల ద్వారా చాలా విషయాలు నేర్చుకోవాలి.

1. వాళ్ళ "planning". అసలు వాళ్ళు ఎంత గొప్ప ప్లానులు వేసారంటే, వాళ్ళనుకునే పని తప్పక నెరవేరేదే. ఎంతో జాగ్రత్త గా, ఒక్కొక్క అడుగు ప్లాన్ చేసుకున్నారు. ఒకవేళ, మన ప్రభుత్వం కూడ అంత పక్కా ప్లానులు వేస్తే, మన దేశం ఎప్పుడో "flourish" అయ్యేది.

2. వాళ్ళ "planning" మీద నమ్మకం. వాళ్ళెంత "confidence" తో ఉన్నారంటే, వాళ్ళు తిరిగెళ్ళే ప్లాను కూడా వేసారు. ఈ ఆత్మవిశ్వాసం మంచి ప్లాను వేసినప్పుడే సాధ్యం అవుతుంది. ఈ "confidence" తో పాటు ధైర్యం కూడా అవసరం.

సమంష్టి కృషి: వాళ్ళలో ఎంత "coordination" లేక పోతే అలాంటి పనిని అంత ధైర్యం గా చెయగలరు? వాళ్ళు "ఒకరికి ఒకరు" అనుకుంటూ మొత్తం ప్లాను అంతా అమర్చుకున్నారు.

వాళ్ళు నిర్వహించే పని చాలా రిస్క్ తో కూడినది. ప్రతీక్షణం ప్లాను ఎలా అయినా మారచ్చు. కానీ బుర్ర ఉపయోగించడం అన్నిటికన్నా ముఖ్యం. వారి తెలివితేటల తో పాటు తొందరగా నిర్ణయం కూడా తీసుకో గలగాలి. ఒక క్షణం కూడా ఆలోచించటానికి సమయం ఉండదు, వారి దగ్గర.


ఇలా, మీరూ అలోచిస్తే, మీకుకూడా ఎన్నో విషయాలు కనిపిస్తాయి. కాని, ఈ లక్షణాలన్నీ సరియైన పద్ధతి లో ఉపయోగిస్తేనే మనకి మంచి చేస్తాయి. లేక పోతే, ఇదిగో, చూసారుగా ఏమయ్యిందో.
నేను ఈబ్లాగు టపా టెర్రరిస్టుల గురించి మీకు సమాచారం ఇద్దామని మొదలు పెట్టి చివరికి ఇక్కడ తేలాను. నాకనిపించిందీ, మీ అందరికి వీటి గురించి తెలిసే ఉంటుందని. (అందులో, నేను కాస్త బద్ధకస్తురాలిని కూడా కాబట్టి, నా ఆలోచన నాకే తెగ నచ్చేసింది.)

ఈసారి టపా ముగించే ముందు, మా క్లాసులో జరిగిన ఓ రెండు జోకులు చెప్తా.
నేను హైదరాబాదు లో ఉన్నప్పుడు, మా తెలుగు సారు ఎన్నో జోకులేసేవారు. క్లాసు అయ్యేదాకా మేము నవ్వుతూనే ఉండే వాళ్ళం. "transfer" అయ్యినప్పుడు ఆయన జోకులు "miss" అవుతానేమోననుకున్నాను. కానీ, ఇక్కడ హిందీ సారు కూడ మా తెలుగు సార్లానే ఉన్నారు .
మొన్న క్లాసులో ఒక అబ్బాయి బాగా అల్లరి చేస్తుంటే ఆయన, " ఏమిటి బాబూ, ఇంత పెద్ద దాడి చేసినా కూడ తనివితీరలేదా (ఆ అబ్బాయి టెర్రరిస్టని అర్ధం)!
మర్నాడు, మాకో లేఖ వ్రాయమని చెప్పారు. అయితే, ఒక అబ్బాయి సార్ ని అడిగాడు, " సార్, చిరునామా ఏమి వ్రాయాలి? " దానికి సార్,
“ఒక బతికున్న ఆతంకవాదుడు,
లష్కార్ ఈ తైబా
కరాచి
పాకిస్తాన్"
ఇలా అనగానే, నాకెంత నవ్వొచ్చిందంటే…:))))

అమ్మో !! ఎన్నాళ్ళయింది (-2)

స్పయిడర్ మ్యాన్ తరువాత
స్పయిడర్ మ్యాన్, అనకొండా తరువాత
అనకొండా 2, లాగే అమ్మో!! ఎన్నాళ్ళయింది తరువాత
అమ్మో!! ఎన్నాళ్ళయ్యింది - 2 అన్నమాట. అలాగే, ఈ టపా లో స్కూలు నం. 2 గురించి రాస్తున్నా. మా నాన్నగారికి ట్రాన్స్ఫర్ అయ్యి మేము ముంబాయి వచ్చి పడ్డాం. ఇక్కడ
కొత్త
స్కూలు, కొత్త
మిత్రులు, అన్నీ కొత్త. అందుకునే ఈ కొత్త
టపా కూడా. ఇక్కడ
స్కూలు లో తెలుగు కూడ
లేదు. అందుకునే, కనీసం నా మాతృభాష
గుర్తుంచుకోవటానికేనా ఈ బ్లాగును కొనసాగించాలి. అందులోనూ, నాకు కూడ
టపాలు వ్రాయటం ఇష్టమే, కానీ…..(ఈ స్కూలు ;) )

స్కూలు గురించి చెప్పాలంటే, హైదరాబాదు స్కూలు కన్నా నయం… అంటాననుకున్నరా? అబ్బే, అంత
తేడా ఏం లేదు. కాని, ఒక
పెద్ద
తేడా ఏమిటంటే, ఇక్కడ
వాళ్ళు బాగా సెలవలిస్తారు. దీపావళి కి 20 రోజులు సెలవులిచ్చారు (అంతకన్న
ఏం కావాలి?). కానీ దసరా కు సెలవులు లేవు.

సెలవుల మాట
వదిలేస్తే (ఎందుకంటే, ఒక
విద్యార్థికి సెలవుల
విషయం లో సంతృప్తి ఉండదు) పాత
స్కూలుకు, కొత్త
స్కూలుకు ఎక్కువ
తేడా లేదు. కానీ మనుషులు కాస్త
తేడా గా ఉన్నారనిపిస్తోంది. నేనొకరోజు ఏం పనిలేక
అలా కూర్చునివుంటే, ఒక
అమ్మాయి గబగబ వచ్చేసి,

ఆ అమ్మాయి: ప్లీజ్, నేను నీ ఫ్రెండ్ గా ఉండచ్చా?

నేను: ఓకే

తను: నీకొక విషయం చెప్పాలి, ఎవ్వరికీ చెప్పవు కదు?

నేను: సరే!

తను: నాకు బ్రేయిన్ ట్యూమర్

నేను మొదట్లో నమ్మలే కాని, తరవాత
నమ్మాల్సొచ్చింది. కాని తరవాత తెల్సింది అదంతా పెద్ద
నాటకం అని.

నా పక్కన
ఒక
అబ్బయి కూర్చునే వాడు. టీచరు ఏదైనా పనిస్తే, పక్కనుండి తన
గొంతు: " అబ్బా, ఎంత
చెత్త
పని! " లేక, " అబ్బా! ఎంత
పెద్ద సమస్య/పని! " అక్కడ ఓ వారమే కూర్చున్నా, విసిగిపోయాననుకోండి.

వెళ్ళగానే ఓ రెండు వారాలపాటు పరీక్షలు. పరీక్షలు అయిపోగానే హైదరాబాదు ప్రయాణం. వెంటనే, నెల
దాటగానే మళ్ళీ రెండు వారాలు పరీక్షలే. అలా పరీక్షలవ్వగానే, మళ్ళీ హైదరాబాదు. ఇదన్నమాట, మేము ముంబాయి వచ్చాక
చేసింది.

మొన్ననే హైదరాబాదు నుండి తిరిగొచ్చి, ఓ టపా రాద్దామనుకున్నాను (ఇదిగో, ఈ టపానే). మళ్ళీ ఓ వారం లో స్కూలు మొదలైపోతుంది కదా, అందుకునే ఎన్ని టపాలు రాయగలిగి తే అన్ని టపాలు రాస్తా. లేకపోతే, వచ్చే సంవత్సరం " అమ్మో!! ఎన్నాళ్ళయింది – 3 రాయాల్సొస్తుంది. :)))

అమ్మో!! ఎన్నాళ్ళయ్యింది

అమ్మో!! ఎన్నాళ్ళయ్యింది, అసలు ఓ టపా రాసి. ఎంత
రాయాలనిపించినా, రాయటానికి అస్సలు "time" లేదు. ఏదో సాకు చెపుతున్నానని అనుకోద్దు. ఇది నిజమండి! మొన్న మార్చి లోనే పరీక్షలయ్యాయా? ఏదో పెద్ద, బోలెడు సెలవలిచ్చేసినట్లు ఓ పది రోజులిచ్చి, మళ్ళీ స్కూలు మొదలెట్టారు. అప్పటినుండి మమ్మల్ని పీల్చి పిప్పి చేయటం మొదలు. ఓ గమ్యం పెట్టుకుంటే గానీ అవ్వదనుకుంటా! ఆ, మొన్నే గమ్యం సినిమాకెళ్ళాం. అది అసలు గమ్యం లేని సినిమా అని నాన్నగారు "comment" చేసారు. అంటే కథ బాగానే ఉంది కాని, బాగ సాగతీసారు.

అయితే, స్కూలు సంగతికొస్తే, బాగా కష్టమైపోతోంది. మీరు నన్ను కంప్లైంటు డబ్బా అనక పోతే, నేను, మా స్కూలును ఎందుకు అంతగా ఇష్టపడట్లేదో చెబుతా:
ఒకటి) మేమేవైనా గాడిదలమా? అంత బరువులు మొయ్యటానికి??

రెండు) కనీసం అ బరువు పెట్టుకోడానికి 'లాకర్లే'నా లేవు.

మూడు) ఆ హోమ్ వర్కు చేస్తే, తెలిసిందీ, నేర్చుకున్నదీ మర్చిపోతాం.

నాలుగు) మీకు తెలుసా, మా నాన్నగారికి కూడా శనివారం సెలవు. కాని మాకు "full day". అన్యాయం కదూ! L

అయిదు) ప్రతి వారం ఓ పరీక్ష రాసీ రాసీ చేతులు నొప్పి. ఇంకొన్నాళ్ళయితే, అలా రాస్తూండటం అలవాటైపోతుంది. ఏంచేస్తూన్నా, అలా ఓ చేత్తో రాస్తూ ఉంటామేమో!!
ఇన్ని కారణాలు. తరువాత, సెలవలివ్వటానికి ఓ అరిగిపోతారు, ఏంటో! మొన్నెప్పుడో పెద్ద
వర్షం వచ్చి, అనుకోకుండా సెలవొచ్చింది. ఆ రోజు మాకు సినిమా కూడా ఉండింది. అయితే, అప్పుడిచ్చిన సెలవకి, ఓ రెండునెలల తరువాత, ఓరెండో శనివారం స్కూలు పెట్టారు. మరి అప్పుడు పోయిన సినిమా ఎవరు చూపిస్తారమ్మా?? నాకు ఎంత కోపం వచ్చిందంటే……
ఈ మధ్య సెలవులిచ్చేముందు, చాలా మంది మా స్కూల్లో "admissions" కోసం వచ్చారు. మెమేమో మైదానానికి వెళ్ళొస్తుంటే, ఓ ఆవిడ మాదగ్గరకి వచ్చి, రహస్యంగా, "ఈ స్కూలు మంచిదేనా?" అని అడిగింది. ఆవిడలా అడగగానే నాకింకొక తింగర ప్రశ్న గుర్తుకొచ్చింది. మనం మిఠాయి దుకాణానికి వెళ్ళి, " ఫ్రెష్షేనా?" అని అడుగుతాం. అసలు బుద్ధున్నవాడెవరైనా "లేదండి, ఈ స్వీట్లు ఫ్రెష్షుగా లేవు" అని అంటాడా?? అలాగే, ఆవిడడిగినంత మాత్రాన్న, మాకు మా స్కూలు నచ్చనంతమాత్రాన్న , "లేదండి, ఈ స్కూలు మంచిది కాదు" అని చెపుతామా?? అది నా స్నేహితురాలితో చెబితే తనంది, "అయితే వెళ్ళి చెప్పనా, ఈ స్కూలు మంచిది కాదని?" అని అడిగింది. నేనిలా చెబితే మీకు నవ్వొచ్చుండదు కాని, అప్పుడు తనలా అనేసరికి, ఇద్దరం కలిసి చాలా నవ్వాం. ఆతరువాతే అనిపించింది, "ఎంతైనా, ఏమైనా, నా బడి నాకిష్టం. "
మన స్కూలు విషయానికొస్తే, ఈ విధానాలు మాత్రం చాలా మారాలి. పిల్లలికి చెప్పినవి గుర్తుండాలంటే, అవి మంచి, సున్నితమైన పద్ధతి లో అందివ్వాలి. అదేదో స్కూలులో అట, పొద్దున్న ఎనిమిది నుండి, సాయంత్రం ఎనిమిది వరకూ విద్యాబోధనే్. నేనేమీ ఆ విధానాన్ని తప్పుపట్టట్లేదు. కొందరి పిల్లలికి అదే మంచిదేమో! ఈ విషయంలో తల్లిదండ్రుల
పాత్ర కూడా బానే ఉంది. వారి పిల్లలకు ఎట్లా విద్య బోధిస్తే బాగా అందుతుందో తెలుసుకుని, ఆ విధంగా బోధిస్తే, పిల్లలికి చెప్పినది, ఎక్కువ కష్టం అవ్వకుండా, త్వరగా అర్థమవుతుంది.

చలో... తిరుపతి

పుణ్యక్షేత్రం అనగానే చాలా మందికి తిరుపతే గుర్తొస్తుంది. ఈ మధ్యలో తిరుపతెళ్ళడం ఎంత సులభమయ్యిందో, అంతకు రెండు రెట్లు కష్టం అయ్యింది. ఇక్కడ నుండి అక్కడ కెళ్ళడం సులభమయిపోయింది కానీ అక్కడకెళ్ళింతరవాత తిండీ తిప్పలు, రూములూ కష్టమే. ఎలాగోలా "adjust" అయిపొవచ్చు కానీ కాస్త.....కష్టమే (కనీసం నాకు). అంతకన్నా కష్టమైనది ఆ దేవుడి దర్శనం. అప్పుడైనా రూముల విషయం లో గానీ, టిఫిన్ల విషయం లో గానీ "ఈ రూములా?? ఇడ్లీ నా?? "అంటే, పెద్దవాళ్ళంతా, "మా చిన్నప్పుడైతే ఇంకా కష్టమైయ్యేది. ఇప్పుడు చాల నయం" అంటారు. కానీ నాకనిపిస్తుంది, అప్పుడు రూముల దగ్గర సర్దుకునేవారు అయినా దర్శనం చక్కగా చేసుకునేవారు. కానీ ఇప్పుడు తిరగబడి రూముల్లో సుఖంగా ఉండి, దర్శనం మాత్రం తొక్కిసలాట. ఏదైతేనేం, ఓదగ్గర సుఖం, ఒక దగ్గర సర్దుకోవడం. అయినా, ఆశావాదులకి సర్దుకోవడం కూడా ఓ సుఖమేలేండి.

సరే. చెప్పే విషమేమిటంటే, మొన్నే మేమందరం(ఇంకెవరు? మా నాన్న, అమ్మ, తమ్ముడు , బామ్మగారు, నేను కూడా :)) ) కలిసి తిరుపతెళ్ళాం. ఈ విషయం చెప్పటానికి ఇంత సేప్పట్టిందేంటీ అని అనుకుంటున్నారా?? రాసేది కాస్త వివరంగా రాస్తే బాగుంటుంది కదా అని కాస్త ఎక్కువ రాసా.

ఇక్కడ (హైదరాబాదు) సాయంత్రం బయలుదేరి పొద్దున్నకు తిరుపతి జేరాం. అక్కడ, ఓ హోటల్ లో తిన్నాం. అందరికి చెబుతున్నా, మీరు మాత్రం ఎప్పుడైనా తిరుపతెళ్తే, ఆ హోటల్ లో మాత్రం తినద్దు (రైల్వే వారి 'దీపికా'కు ఎదురు గా ఉన్నది). నాకే కాదు, అక్కడకొచ్చిన వారెవ్వరికి అక్కడి తిండి నచ్చలేదు. స్పూను కోసం అడిగితే, ఆ హోటల్ వాడు "పుణ్యక్షేత్రానికొచ్చినప్పుడు చేతి తో తినాలి" అని నక్క సమాధానం ఇచ్చాడు (అంటే నక్క లాగా జవాబిచ్చాడని అర్థం). ఆకలి బాధ భరించలేక, ఏదో, రెండు ముద్దలు తిని, బయటపడ్డాం.

మేము గనక అలవేలు మంగను దర్శించక పోతే, ఒకవేళ ఆవిడ అలిగితే, మరలా వేంకటేశ్వర స్వామి వారికి, ఆవిడను సమాధాన పరచడం కష్టమవుతుందేమోనని, మొదట, అలివేలు మంగాదేవి నే దర్శించాం. క్యూ లో ఇసుకేస్తే రాలనంత జనం. (నిజం గా ఇసుకేస్తే రాలదేమో!!). సరే, ఎలాగోలా దర్శనం చేసుకుని బయట పడ్డాం. అందరికీ ఇంకొక్కసారి దర్శనం అయితే బాగుంటుందని అనిపించినా, అది సాధ్యం కాదు. నన్నడిగితే, ఉచిత దర్శనానికే వెళ్ళమని చెబుతా. జనం తక్కువ ఉంటారని అందరు టికెట్టు కొనడంతో, ఇక్కడ ఇంకా జనం వచ్చేసారు (ఉచిత దర్శనం క్యూ ఖాళీ! ). అప్పుడు తెలుసుకున్నాం మా తప్పు. సర్లేండి., కనీసం మీరైనా ఈసారి సుఖంగా వెళ్ళొచ్చు, ఇది తెలుసుకుని.

ఆ తరువాతరోజు సరాసరి వేంకటేశ్వర స్వామి దర్శనానికే. అక్కడే అలా వుంటే, ఇక్కడెలా వుంటుందో అని భయపడ్డాం. అసలు, వీళ్ళు చెత్తన్నార రూల్స్ పెట్టి, దర్శన ఎలా కష్టంగా చెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తారు. ఎలాగూ, క్యూలో తోపుడే. ముసలీ ముక్కా అందరిని తోస్తారు. అసలు మీకు తెలుసా? ఈ దేవస్థానం వాళ్ళని చూసే జనం కూడా తోపుడు నేర్చుకున్నారు. మనం ఎంత పరిగెట్టినా, మన వెనకాలొచ్చి మరీ తోస్తారు వాళ్ళు. కాని, మొదటి సారి దర్శనం చాలా బాగా జరిగింది. గుడి లోపలికి వచ్చేసరికి ఎక్కవగా తోపుడు లేకుండా నే అయిపోయింది.

కానీ, రెండొవ సారి మాత్రం బానే కష్టమయ్యింది. ఏదైతేనేం? పూర్తి యాత్ర బాగా జరిగింది. వచ్చేటప్పుడు, వరాహ స్వామి ఆలయం కూడా చూశాం. కొండ దిగిన తరువాత, గోవింద రాజ స్వామి ఆలయమును కూడా చూశాం. అందరూ, ఆయన తమ్ముడినే చూడటానికి వెళ్ళడం తో, పాపం ఆయనను నిర్లక్ష్యం చేస్తున్నారు.

రవీంద్రనాథ్ ఠాగోర్, తన ప్రఖ్యాత కావ్యమాల , గీతాంజలి లో అన్నట్లుగా, ఆభరణాలు ధరించిన వారి సహజ సౌందర్యం బయటవారికి తెలియదు. అలాగే, గొవింద రాజ స్వామి వారి రూపం ఎంతో మనోహరం గా ఉంది. ఆ అందం వేంకటేశ్వరునికి ఉన్నా, ఆభరాణాల తెర దాన్ని కప్పివేస్తోంది.

ఆఖరికి, మా ప్రయాణం ఓ ముగింపుకు వచ్చింది. రైల్వే స్టేషనుకు వచ్చి రైలు కోసం ఎదురు చూస్తూ, మా ప్రయాణాన్నంతా ఒక్కసారి మళ్ళీ గుర్తు చేసుకున్నాం. ఈసారి యాత్ర చాలా అహ్లాదకరంగా జరిగిందనిపించింది.